ΔΟΥΝΑΙ ΚΑΙ ΛΑΒΕΙΝ

 
Αν κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή όχι μόνο στη Σαλαμίνα, σχεδόν όλες οι περιοχές της Αττικής στο παρελθόν ήταν εκτός σχεδίου, ήταν δασική έκταση και ήταν ακατάλληλη για κατασκευές οικιών, τόσο από τη πλευρά της πολιτιστικής ιστορίας και φυσικού χαρακτηρισμού-κάλλους, αλλά τόσο και από τη πλευρά του γεωγραφικού σημείου.

 Καλώς ή κακώς, ευτυχώς ή δυστυχώς, έχουν κατασκευαστεί αρκετά κτίσματα στη Σαλαμίνα τα οποία δεν ανήκουν σε εντός σχεδίου περιοχές, ως αποτέλεσμα του κύματος «ανάπτυξης παραθερισμού» τις τελευταίες δεκαετίες, με τους μεσίτες και τους τοπικούς «άρχοντες» να αποτελούν το φως στο σκοτάδι για τους μελλοντικούς κατοίκους, παραθεριστές ή μόνιμους, που ονειρεύονταν ένα καλύτερο και ποιοτικότερο μέλλον.  Λόγια όπως, «Η Σαλαμίνα τουριστικό θέρετρο του Πειραιά και της Αθήνας», «η Εκάλη του Πειραιά», ήταν και είναι γνωστά…

 Παρανομίες πραγματοποιούνταν και θα πραγματοποιούνται συνεχώς, είτε σε κοινή θέα είτε κρυφά και υποχθόνια. Τα «λαμόγια» υπήρχαν και θα υπάρχουν.  Παραδείγματα όπως η καφετέρια πάνω στο κύμα, το μπλε ταβερνάκι πάνω στη θάλασσα, η αρχαιολογική κολώνα μέσα στην αυλή, η καταπάτηση των παραλιών από ιδιώτες,  επαγγελματίες και επιχειρήσεις, η ολοκληρωτική καταστροφή του δάσους για αποχαρακτηρισμό, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν δυστυχώς. Αυτό το φαινόμενο βίας πρέπει να σταματήσει άμεσα, αλλά με προϋποθέσεις με ευαισθησία & κοινωνικό πρόσωπο, και όχι με ανούσιο άμεσο βίαιο ακρωτηριασμό χωρίς αναισθησία.

 

 Το πρόβλημα δεν είναι ότι αυτά χτίστηκαν, ούτος ή άλλως όλα τα οικόπεδα κάποτε είχαν διαφορετική περιγραφή, το πρόβλημα είναι τι κάνει τώρα η πολιτεία, ο δήμος, η περιφέρεια, ο τοπικός σύλλογος κατοίκων και οι ίδιοι οι κάτοικοι που έχουν στη κατοχή τους τέτοια εκτός σχεδίου-αυθαίρετα κτίσματα.  Αυθαίρετο κτίσμα «το αυθαίρετο, κτίσμα, κατοικία που οικοδομήθηκε χωρίς προηγούμενη άδεια των πολεοδομικών αρχών».
Αν για παράδειγμα εξεταστεί γρήγορα μια υπόθεση, συνήθως η λογική σειρά είναι: αγορά οικοπέδου (με όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες), διαμόρφωση οικοπέδου (με όλα τα απαραίτητα μηχανήματα και δράσεις αυτών), οικοδομικές εργασίες (με όλα τα απαραίτητα μηχανήματα και γραφειοκρατία), περίφραξη και αιτήσεις για ΔΕΥ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ.

Ποιος λοιπόν είναι ο ηθικός αυτουργός; Ποιος όιπόν είναι ο παράνομος; Ποιος έχει το μέγα λάθος για τη συνέχια αυτου του φαινομένου;

Αναμφισβήτητα η άναρχη δόμηση δεν είναι αποδεκτή από κανέναν και για κανέναν λόγο. Η άναρχη δόμηση μπορεί όμως να αποτελέσει κατά κάποιον τρόπο ένα ενεργό πλεονέκτημα παρά ένα παγωμένο μειονέκτημα.

 Ο νόμος Τρίτση ήρθε και δηλώθηκαν για ένα χρονικό περιθώριο. Γνωστό βέβαια το, «Δήλωσε το και σώσε το». Μετά από αυτό ήρθε πριν μερικούς μήνες ο νέος κύκλος υπαγωγής δήλωσης των αυθαιρέτων. Άνθρωποι το δήλωσαν και τότε και τώρα. Ιδιοκτήτες πληρώνουν ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, δημοτικά τέλη τόσα χρόνια, το έχουν δηλώσει στην Εφορία και έχουν ακολουθήσει μια πορεία ένταξης στο «νόμιμο» πλαίσιο του Ελληνικού κράτους. Μπορεί να μην είναι η πλειοψηφία, αλλά πολλοί άνθρωποι στη Σαλαμίνα έχουν πραγματοποιήσει όλες τις απαραίτητες πλέον διαδικασίες ακολουθώντας τους νόμους.

Οι δασικοί χάρτες με νόμο της δεκαετίας ’20,50,’90 και με όλες τις επόμενες ψηφοθηρικές δραστηριότητες, η πολεοδομία, το κτηματολόγιο, η αρχαιολογική υπηρεσία, η εφορία, τα δημοτικά τέλη, οι δημόσιες υπηρεσίες κοινωνικών αγαθών, το ΙΚΑ και οι κυβερνήσεις έχουν δημιουργήσει και αναπτύξει ένα απέραντο ομηρικό και χρηματικό «αλισβερίσι» διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή για ωφέλεια υπέρ τρίτων. Αυτή η συγκεκριμένη δραστηριότητα του δούναι και λαβείν πρέπει να ολοκληρωθεί. Δεν είναι λύση ούτε το αυστηρό πρόστιμο, ούτε η κατεδάφιση, ούτε η ομηρία. Οι λύσεις μπορούν να βρεθούν υπεύθυνα δημιουργώντας ένα κλίμα εύφορης συζήτησης μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων φορέων, όπου μπορεί να έχει αποτέλεσμα μια σύμφωνη στρατηγική δράσεων ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες της κάθε κατηγορίας.

 

 ΥΓ
Και μέσα σε όλα αυτά, ο κακός γείτονας κάνει καταγγελία στον γείτονα του για παράνομο κτίσμα, γιατί είναι παράνομος… O παράνομος κατεγγέλει τον παράνομο...