Ω παίδες Ελλήνων…

Είναι αυτή η εικόνα αντιπροσωπευτική;

 

 Στέκονται εκεί χιλιάδες χρόνια, περιμένοντας με περίσσια υπομονή έστω την τυπική αναγνώριση, εξερευνώντας τη καταστροφή που γίνεται στις ημέρες μας και όχι τη ναυμαχία και το αίμα που χύθηκε με αυτοθυσία χιλιάδες χρόνια πριν. Εκείνοι οι άνθρωποι, Έλληνες, μιλούσαν Ελληνικά και σκεφτόντουσαν Ελληνικά. Δεν υπάρχει τίποτα ποιο αληθινό από τον ίδιο, τον αθάνατο θάνατο. Και όμως, αληθινός μου ακούγεται ο θόρυβος από τα κουπιά, οι κραυγές των πολεμιστών, ο αέρας στα πανιά, ο ήχος του σπαθιού στη πανοπλία και οι ανάσες των νικητών και των ηττημένων. Ακόμα και εκεί που είναι ο «θρόνος» του Ξέρξη, είναι ένα τελειωμένο σημείο, πόσο μάλλον στο σημείο που πολέμησαν και πέθαναν πραγματικοί  Έλληνες στη ψυχή και όχι με την ιδιότητα του Έλληνα στη ταυτότητα.

    Πραγματικά αναρωτιέμαι, αν ήξεραν ποιο θα ήταν το μέλλον της Ελλάδας θα έκαναν όλα αυτές τις θυσίες, θα έψαχναν για έναν νέο τόπο ή θα ήθελαν την υποταγή τους; Αδιανόητο, θεωρώ, την υποταγή του Ελληνικού πνεύματος στους βάρβαρους, το Ελληνικό πνεύμα της πραγματικής εποχής.  

Πραγματικά αναρωτιέμαι, πόσοι στη Σαλαμίνα έχουν δει από κοντά αυτά τα πραγματικά ιστορικά μνημεία της Σαλαμίνας;

Πόσοι άνθρωποι στην Ελλάδα γνωρίζουν ότι υπάρχουν; Και αν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν και έχουν δει από κοντά, τότε δεν μπορώ να υπολογίσω την άγνοια, την ουδετερότητα, την απάθεια και την απομόνωση της σκέψης όλων μας.

 Ταξιδεύοντας στο εξωτερικό  βλέπουμε ένα σωρό μνημεία και σημεία «παγκόσμιου» ενδιαφέροντος όπως για παράδειγμα: η βρύση που έπλυνε τα πόδια του ο δούκας του ΧΖΥ, το σπίτι του Δον Ζουάν, η καθολική εκκλησία του 14^ου-15^ου-16^ου-17^ου αιώνα, τα κτήρια του  14^ου-15^ου-16^ου-17^ου , ο πύργος του Άιφελ, το άγαλμα της Ελευθερίας, το κανόνι του αμερικάνικου Νότιου/Βόρειου στρατού, και πολλές παρόμοιες τέτοιες παγκόσμιες πολιτιστικές-ιστορικές αναφορές. Αν δεν είναι για γέλια όλα αυτά μπροστά στα χιλιάδες πριν Ελληνικά επιτεύγματα, τότε τι είναι; Τι δεν έχει η Ελλάδα που δεν αξίζει παγκόσμια αναφορά; Δυστυχώς, όμως η επικαιρότητα των τελευταίων δεκαετιών έχει καταφέρει και έχει σκεπάσει όλα αυτά λαμπρά και μεγαλόπρεπα Ελληνικά κατορθώματα που με μαθηματική ακρίβεια και φιλοσοφική ανάδειξη αναγκάζουν τον θεατή να μείνει άφωνος. Αναμφισβήτητα, μένουμε άφωνοι με όλα αυτά που γίνονται για εμάς από άλλους, χωρίς καμία ηθική και φιλοσοφία.

 Ο Ξέρξης είναι υπαρκτός στις ημέρες μας, το ίδιο και ο δούρειος ίππος αλλά αυτή τη φορά είναι στο δικό μας στρατόπεδο και αποτελείται από πολλούς ημιμαθείς κόλακες και ιδέες ανάξιες για την Ελλάδα.

Αντικρίζουμε από το Τύμβο, τα σιδερένια σάπιο-κουφάρια πλοίων, και εκτός της μόλυνσης προσφέρουν μια νότα γαλήνης και ηρεμίας στο σημείο που σφαγιάστηκαν άνθρωποι για τα σημερινά ιδανικά μας. Είναι η κοινωνική ευαισθησία που αρχίζει από την οικογένεια, οδεύει στη σχολική εκπαίδευση, και συνεχίζεται μέχρι το τέλος της σκέψης, και δεν θέλω να εκφράσω την άποψη μου για τους πολιτικούς μας, που με κόπο έχουν καταφέρει όλα αυτά τα επιτεύγματα σε όλους τους τομείς. Είναι όλα αυτά τα ψευδό-ιδανικά και όλες αυτές οι αξίες της παγκόσμιας πλέον Ελληνικής οικογένειας. Το ευχάριστο είναι ότι υπάρχει ακόμα η μειοψηφία ανάμεσα σε όλους αυτούς τους

     

Από το θυμό στη λύπη, και από τη λύπη στην αγανάκτηση, και από την αγανάκτηση στη γυρισμένη πλάτη.

ΥΓ

Θα είχε «πλάκα» η συνομιλία με έναν Σαλαμινομάχο της τότε εποχής στις μέρες μας, στο σημερινό παγκόσμιο πολιτιστικό σημείο του Τύμβου.

 

 

 

 

,
Ο διαχειριστής της Πιτυούσας