Καραβάκια, ζεύξη, ή κάτι άλλο;

Καραβάκια, ζεύξη, ή κάτι άλλο;

 Το νησί της Σαλαμίνας αποτελεί έναν «νησιώτικο» προορισμό για πολλούς ανθρώπους οι οποίοι έχουν στη κατοχή τους εξοχικές κατοικίες, και επισκέπτονται τακτικά τη Σαλαμίνα. Ως νήσος η Σαλαμίνα, έχει και τους μόνιμους κάτοικους οι οποίοι είτε εργάζονται στο τόπο της μόνιμης κατοικίας τους, είτε σε άλλες γειτονικές και μη περιοχές του Πειραιά και της Αθήνας, έχουν την ανάγκη τόσο σε προσωπικό αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο να κάνουν χρήση τα μεταφορικά μέσα του νησιού, τα καραβάκια (ferry boat), καθημερινά, εβδομαδιαία, μηνιαία. Ακούγονται και λέγονται πολλά σχετικά με τη ζεύξη Σαλαμίνας-Περάματος: περιβαλλοντικά, οικονομικά, πολιτικά. Πολλοί είναι υπέρ και πολλοί ταυτόχρονα είναι κατά στη πραγματοποίηση τέτοιου έργου. Ποιο είναι τελικά το όφελος για τη Σαλαμίνα, το Πέραμα και τους ανθρώπους; Ποιο θα είναι το όφελος για τη Σαλαμίνα με τη ζεύξη; Αρκεί να δημιουργηθεί η ζεύξη και να υπάρχουν μόνο  άμεσα ή έμμεσα οικονομικά οφέλη για το νησί;

 Το παρελθόν, την ιστορία της Σαλαμίνας δυστυχώς λίγοι γνωρίζουν, το παρών αρκετοί, και το μέλλον το σκεφτόμαστε όλοι μας. Μήπως αυτή η πολύ μικρή θαλάσσια απόσταση (και από τα δύο σημεία μεταφοράς) ταυτόχρονα με τη διαδικασία μεταφοράς από το ένα άκρο στο άλλο, έχει δημιουργήσει μια ασφάλεια, μια αγνότητα, μια προστασία αλλά και ταυτόχρονα ένα μεγάλο πρόβλημα τόσο οικονομικό όσο και ψυχοφθόρο για τους πολίτες που κάνουν καθημερινά χρήση τα ferry boat, και μια ανασφάλεια, ένα άγχος; Πόσοι από εμάς δεν φτάνουμε με το άγχος να μη χάσουμε το δρομολόγιο και περιμένουμε τόση ώρα το επόμενο; Γιατί να μην υπάρχει ένας εναλλακτικός τρόπος έκδοσης εισιτηρίων ο οποίος θα διασφαλίσει την εργασία στους υπαλλήλους, αλλά θα είναι καλύτερα ελεγχόμενος, ποιο γρήγορος και ποιο ουσιαστικός; Υπάρχει κοινωνική ευαισθησία από τις εταιρείες να πραγματοποιήσουν ριζοσπαστικές λύσεις σε αυτό το πρόβλημα; Αν υποθέσουμε ότι το καθημερινό μεταφορικό κόστος για ένα (1) άτομο με ένα (1) αυτοκίνητο είναι για δύο δρομολόγια περίπου δέκα (10) ευρώ, το μηνιαίο μεταφορικό κόστος αγγίζει τα διακόσια (200) ευρώ, με την καθημερινή αγορά ατομικού εισιτηρίου (δύο φορές) χωρίς έκτακτα δρομολόγια.

 Παραδείγματα και λύσεις υπάρχουν πολλές τόσο σε Ελληνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, προκειμένου να εξετασθούν και να υλοποιηθούν. Για παράδειγμα:

1.   Μείωση της ώρας της διαδρομής.

2.   Μηνιαίο εισιτήριο με κάποιο επίπεδο έκπτωσης.

3.   Δημιουργία οικονομικότερου εισιτηρίου για ανέργους και άτομα τα οποία ανήκουν σε ειδικές κατηγορίες ανθρώπων.

4.   Ποιο τακτικά δρομολόγια από το άκρο της Φανερωμένης.

5.   Δημοτικός ελεγχόμενος χώρος προσωρινής στάθμευσης αυτοκινήτων κοντά στο πορθμείο.

 Αν υπάρχει ολοκληρωτική βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης, σε όλους τους τομείς, θα υπάρχει η ανάγκη για τη δημιουργία της ζεύξης; Οι ίδιες οι εταιρείες-κοινοπραξίες μπορούν να δώσουν τις λύσεις και τις προτάσεις προς τη καλυτέρευση της ποιότητας ζωής όλων των ανθρώπων που κάνουν χρήση τα ferry boat.   

 Το θέμα είναι το κοινό συμφέρον προς την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων. Αυτός ο «γάμος» για να είναι να βιώσιμος χρειάζεται να δείχνει σεβασμό και κοινωνικές ευαισθησίες στους ανθρώπους που αγοράζουν τα εισιτήρια. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι αυτή η σχέση μεταξύ των ανθρώπων και των και των κοινοπραξιών είναι συγκοινωνούντα δοχεία.  

 Εμείς απλά αναφέρουμε και προτείνουμε κάποιες βασικές απόψεις, η ευθύνη των πραγμάτων και των καταστάσεων  βαραίνει κυρίως τους άμεσα εμπλεκόμενους οι οποίοι αποτελούν τους «καπετάνιους» του «καραβιού». Αν αντιμετωπιστούν οι καθημερινοί άνθρωποι ως αναπόσπαστα «εργαλεία» για τα ferry boat, και αν αντιμετωπιστούν και αξιοποιηθούν τα ferry boat ως καθημερινά «εργαλεια» για τη Σαλαμίνα, τότε τα πράγματα θα αρχίσουν να παίρνουν μια άλλη διαφορετική  τροπή, μια μεταβολή-αλλαγή ρότας προς το δημόσιο συμφέρον.