Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν

Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν

(Λουκιανός 120-180 μ.Χ.)

Η ρήση «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν» κυριολεκτικά σημαίνει «κοιλοπονούσε το βουνό και γέννησε ποντίκι». Γίνεται χρήση αυτής μεταφορικά και αντιστοιχεί στη λαϊκή έκφραση «πολύ κακό για το τίποτα». 

Αυτή είναι η εικόνα στάθμευσης των αυτοκινήτων εντός του ferry…

Ποιος όμως θα ασχοληθεί ουσιαστικά; Έγινε ένας μεγάλος χαμός με την ασφάλιση των ferry, κινητοποιήθηκαν τόσοι άνθρωποι και τόσες υπηρεσίες ξαφνικά, απολύθηκε κόσμος, ήρθαν στη Σαλαμίνα ferry από άλλες «γειτονιές», τα δρομολόγια άλλαξαν και ο κόσμος απλά να παρακολουθεί, να κάνει χρήση τα ferry και άθελα του να κάνει συγκρίσεις…

Η απόσταση που χωρίζει τη Σαλαμίνα από το Πέραμα, το νησί από την ηπειρωτική Ελλάδα με άλλα λόγια, είναι μια απόσταση περίπου στα 2.5-3 χλμ.

Η συγκεκριμένη αυτή θαλάσσια συγκοινωνία είναι από τις μεγαλύτερες τόσο εντός των Βαλκανίων, όσο και Ευρωπαϊκά.

Η ενημέρωση από το δήμο, τη περιφέρεια, τις κοινοπραξίες, το υπούργειο σχετικά με τα δικαιώματα και τις προθεσμίες που είχαν λήξει ως προς τις ασφαλιστικές οδηγίες, ήταν άμεση και έγκαιρη; Δεν ήταν δικαίωμα όλων των πελατών να τις γνωρίζουν, από τη στιγμή που είναι οι κύριοι ζωοδότες των κοινοπραξιών;

Μερικές εύλογες ερωτήσεις…

Ποια είναι τα μέγιστα όρια ταχύτητας(κόμβοι) που επιτρέπονται στα Ferry;

Ποιες είναι οι αποστάσεις μεταξύ των οχημάτων που πρέπει να τηρούνται;

Ελέγχεται τακτικά και αυστηρά ο αριθμός των οχημάτων και ανθρώπων εντός του ferry;

Με αυτές τις συνθήκες πως είναι εφικτό ένας συνάνθρωπος που αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα να βγει από το αυτοκίνητο του;

Έγινε ανάθεση σε άλλες κοινοπραξίες για την κάλυψη των αναγκών με «δημόσια υπηρεσία», τι σημαίνει αυτό;

Γιατί αντιδρούσαν οι κοινοπραξίες για ασφάλιση, με βάση την Ευρωπαϊκή οδηγία;

Η ασφάλιση και η ασφάλεια των ανθρώπων είναι πάνω από όλα, και υπήρχε η άρνηση για ασφάλιση προς τους πελάτες. Γιατί; Υπήρχε η ασφαλιστική κάλυψη από πριν ή όχι;

Ανεξάρτητα από τα ποντοπόρα ή όχι, η ασφάλεια και η ασφάλιση των ανθρώπων είναι αναγκαία και απαραίτητη.

Δυστυχώς όμως τα όρια της ανεκτικότητας είναι μεγάλα και έχουν μεγάλη ελαστικότητα, και δυστυχώς έτσι επέρχεται η αδιαφορία και η ουδετερότητα.

Η μικρής χρονικής διάρκειας θετική πνοή:

Κοινή ομολογία είναι πως τα «γειτονικά» ferry πραγματοποιούσαν το δρομολόγιο Πέραμα-Παλούκια σε περίπου 11 λεπτά.

Επίσης η ευγένεια των υπαλλήλων και γενικά η διαδικασία της εισόδου, στάθμευσης & καθοδήγησης, όπως και η διαδικασία εξόδου από το ferry, κατά κοινή ομολογία έκανε αίσθηση και άφησε μια θετική πνοή.

Ένστολους του λιμενικού σώματος να υπάρχουν και να κάνουν αισθητή τη παρουσία τους εντός του πορθμείου.

Στον αντίποδα τώρα:

Δρομολόγιο με Μ.Ο. 11χλμ/ώρα και χρόνο «ταξιδιού» στα 17-19 λεπτά. Ξανά τα ίδια δηλαδή, με λίγο από όλα…!

Ερωτήματα όπως, έγινε ξανά η πρόσληψη όλων των ανθρώπων, περίπου 210, που είχαν απολυθεί;

Γιατί δεν τηρούνται οι κανονισμοί ασφαλείας και στοιβάζουν τα αυτοκίνητα το ένα κολλητά με το άλλο;

Πρόσθετα φαίνεται πως όλα είναι νόμιμα και δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό του λιμενικού σώματος εντός πορθμείου.

Ο διάλογος με μεταξύ των ενδιαφερόντων μερών, η σωστή επικοινωνία και η θετική διάθεση για αλλαγές και δημιουργία ποιότητας της καθημερινότητας προς όφελος όλης της κοινωνίας, είναι τα «εργαλεία» που πρέπει να χρησιμοποιηθούν, ώστε με μικρό κόστος να υπάρχουν ουσιαστικές λύσεις.

Τα ferry αν ταυτόχρονα χρησιμοποιηθούν έξυπνα και ευέλικτα θα μπορέσουν να συνεισφέρουν και να δώσουν ένα άλλο ποιο όμορφο πρόσωπο για τη Σαλαμίνα.

Όλοι εμείς αποτελούμε το δόρυ της Πιτυούσας. Κάποιος αποτελεί την αιχμή, κάποιος τη λαβή και κάποιος το σώμα. Όλοι είμαστε απαραίτητοι για να δώσουμε στη Σαλαμίνα την εικόνα, την ιστορική αναγνώριση και την ποιότητα που απαιτείται.